Dzień, w którym spełniają się marzenia...

źródło: michaelpanda.com

Jest taki jeden dzień w roku, kiedy w Japonii spełniają się marzenia…

Ten dzień to Tanabata. Święto Tanabata wywodzi się z chińskiego festiwalu pochwały dla różnych umiejętności technicznych. W okresie Heian (794 - 1185 r.) służyło arystokratom jako okazja do wykazania się zdolnościami artystycznymi, m.in. pisali wiersze i kaligrafowali. Dopiero w okresie Edo (1603-1868 r.) obchody Tanabata rozpowszechniły się w całym społeczeństwie. Wówczas zmienił się też sposób celebracji: młodzież zapisywała na paskach papieru życzenia - dziewczęta często życzyły sobie biegłości w krawiectwie, zaś chłopcy - biegłości w piśmie.

źródło: en.wikipedia.org

W czasach kiedy Japończycy używali kalendarza księżycowego, Tanabata odbywała się siódmego dnia siódmego miesiąca. Obecnie obchodzona jest 7 lipca, lub w niektórych regionach 7 sierpnia.

7 dzień 7 miesiąca w japońskim kalendarzu księżycowo-słonecznym w najbliższych latach przypada (wg Wikipedii) na następujące daty kalendarza gregoriańskiego:

· 2015-08-20

· 2016-08-09

· 2017-08-28

· 2018-08-17

· 2019-08-07

· 2020-08-25

Ciekawostką może być to, że Tanabata jest świętowana nawet w São Paulo w Brazylii. Tam obchodzona jest w pierwszy weekend lipca. Adaptacja tego święta może wynikać z faktu, że w Brazylii jest spora mniejszość japońska.

Dzień w którym obchodzona jest Tanabata nie jest przypadkowy, bowiem to właśnie 7 dnia 7 miesiąca (wg kalendarza księżycowego) zbliżają się do siebie dwie gwiazdy północnego nieba: Wega i Altair, rozdzielone przez Drogę Mleczną. Z tym zjawiskiem związana jest pewna legenda:

Król Niebios (Tenkō) miał córkę imieniem Orihime, czyli Tkająca Księżniczka (gwiazda Wega). Księżniczka zawdzięczała swój przydomek temu, że nad brzegiem Niebiańskiej Rzeki (Amanogawa, czyli Droga Mleczna) tkała piękne szaty dla swego ojca. Praca zajmowała jej tak dużo czasu, że nie miała możliwości poznania kogoś i zakochania się. Tenkō wiedząc o problemie córki, zorganizował jej spotkanie z Hikoboshi [czyt. Hikobosi], czyli z gwiazdą Altair. Hikoboshi mieszkał i pracował jako pasterz po przeciwnej stronie Niebiańskiej Rzeki. Gdy młodzi się spotkali, od razu się w sobie zakochali i wkrótce zostali małżeństwem. Po ślubie, zajęta mężem Orihime zaprzestała tkania szat dla ojca, a Hikoboshi pozwolił swemu stadu paść się na całym Niebie. Rozzłoszczony tym Tenkō rozdzielił małżonków, nakazując im pozostać już na zawsze po przeciwnych stronach Niebiańskiej Rzeki. Orihime bardzo cierpiała z powodu rozstania z mężem, więc ubłagała ojca, by pozwolił jej jeszcze raz go spotkać. Tenkō zlitował się i zezwolił im na kontakty jednej nocy każdego siódmego dnia, siódmego miesiąca. Postawił jednak warunek: Orihime przez pozostałą część roku będzie ustawicznie tkać mu szaty. Księżniczka wyraziła zgodę. Podczas próby pierwszego spotkania Orihime i Hikoboshi zorientowali się jednak, że w tę jedyną noc w roku, też nie mogą być razem, gdyż nie da się przekroczyć Amanogawy - nie miała ona ani promu ani mostu. Promem lub mostem miał być księżyc, który tej nocy był niewidoczny. Z powodu takiego nieszczęścia Orihime zaniosła się wielkim płaczem. Jej lament usłyszało stado srok, które przyleciały i utworzyło most z własnych skrzydeł. Dzięki temu kochankowie mogli się wreszcie do siebie przytulić. Jednak „skrzydlaty” most działa, tylko w ładną pogodę. Gdy pada deszcz, sroki nie mogą przylecieć, więc rozdzieleni małżonkowie muszą czekać cały rok na następną szansę nocnego spotkania.

Dziś Japończycy w czasie Tanabata piszą na tanzaku [czyt. Tandzaku] (małych paskach papieru) życzenia i przyczepiają je do bambusowych gałęzi. Bywa, że życzenia te zapisywane są w formie wiersza. Życzenia te spełniane są przez Orihime i Hikoboshi, którzy uradowani spotkaniem, pragną uszczęśliwić także ludzi.

W dzisiejszych czasach wielu Japończyków mieszka w blokach, a co za tym idzie nie ma ogródka z bambusowym krzewem. Dlatego to centra i pasaże handlowe oraz główne ulice przejęły rolę miejsca celebracji Tanabata. Miejsce festynu dekorowane jest specjalnymi ozdobami przeważnie wykonanymi z papieru. Tak jak tanzaku wiesza się je na bambusie (specjalnie wystawianym w dniu festiwalu) lub kilka metrów nad ziemią.

Każda z dekoracji ma swoje znaczenie.

Tanzaku (paski papieru) symbolizują życzenia związane z sukcesami akademickimi oraz umiejętnościami technicznymi.

źródło: in-wind.seesaa.net

Kinchaku (portmonetka) ilustruje życzenie pieniędzy.

źródło: rikasgarden.blogspot.com

Kamigoromo (kimono) reprezentuje życzenie biegłości w szyciu oraz wyrobienia w sobie dobrego stylu.

źródło: xn--xckd3bgf7p4a8cf1g7329c5rva.jp

Toami (sieć) symbolizuje życzenie obfitych połowów i zbiorów.

źródło: rikasgarden.blogspot.com

Orizuru (sznur papierowych żurawi) reprezentuje zdrowie i długowieczność.

źródło: kusuyama.jp

Kuzukago (siatka na śmieci) odnosi się do życzeń czystości.

źródło: nipocultura.com.br

Fukinagashi (wstęgi) nie reprezentują żadnego konkretnego życzenia, lecz symbolizują materiał tkany przez Orihimie.

źródło: japan-australia.blogspot.com

W niektórych rejonach Japonii jest też zwyczaj puszczania na rzekach stroików z bambusa lub palenia ich po zakończeniu festiwalu. Przypomina to zwyczaj puszczania papierowych łódeczek i świec podczas O-bon (o czym będzie wkrótce). 

Film - Żródło: youtube.com

Chociaż festiwale Tanabata różnią się zależnie od regionu Japonii, to jednak w przeważnie towarzyszą im: ludzie ubrani w yukaty, konkurs na najpiękniejszą dekorację, barwne defilady i wybory miss Tanabata. Oczywiście jak podczas większości japońskich świąt, można skosztować potraw sprzedawanych na festiwalowych straganach, lub spróbować swoich sił w tradycyjnych grach i zabawach.